بررسی ناکارامدی رویکرد دولت در سیاست‌گذاری در حوزه سرمایه‌گذاری خارجی در ایران تحلیل در چارچوب تعادل‌های مارکوفی

در ادبیات اقتصادی، انباشت سرمایه و سرمایه‌گذاری خارجی همواره به عنوان عواملی اساسی در ایجاد رشد و توسعه اقتصادی محسوب می‌شوند. مهم‌ترین پیشبرد این مطالعه ارائه چارچوبی برای فهم علل ناکارامد بودن رویکرد دولت در مواجهه با مسئله سرمایه‌گذاری خارجی در کشور ایران است. در واقع، فهم نحوه انگیزه‌‌مند شدن بازیگران دخیل در مسئله سرمایه‌گذاری و چگونگی تعامل آنها در راستای شکل‌گیری رفتارهای همکارانه می‌تواند به درک علل ناکارآمد بودن رویکرد دولت در حوزه سرمایه‌گذاری خارجی کمک نماید. بدین منظور در مطالعه حاضر، در چارچوب تعادل‌های مارکوفی نحوه تعامل بازیکنان دخیل در مسئله سرمایه‌گذاری خارجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج مطالعه حاضر نشان می‌دهد که جایگاه اقتصادی-اجتماعی مردم و میزان باورپذیری سیاست‌های دولت بر نحوه تعامل آنها با دیگر بازیگران(سرمایه‌گذار و دولت) تاثیرگذار است. به‌طوری‌که هر چقدر درک مردم از نابرابری موجود یا شکاف طبقاتی بالا باشد و یا باورپذیری وعده‌های دولت پایین باشد احتمال وقوع رفتارهای غیرهمکارانه از سمت مردم بیشتر است. از اینرو پیشنهاد می‌شود دولت بهتر است هنگام تدوین برنامه‌های سیاستی به منافع بازیگران عرصه کنش و نحوه انگیزه‌مند شدن آنها به‌منظور شکل‌گیری رفتارهای همکارانه توجه ویژه‌ای داشته باشد. همچنین با توجه به اینکه نحوه تعامل بازیکنان دخیل در مسئله سرمایه‌گذاری خارجی بر برآیندهای سیاستی تاثیرگذار است، لذا دولت هنگام سیاست‌گذاری بهتر است از اعمال رویکرد بالا-پایین که به‌دنبال آن عمدتا منافع بازیگران نادیده گرفته می‌شود، اجتناب نماید. یافته‌های این مطالعه، می‌تواند به اصلاح رویکرد دولت نسبت به مسئله سرمایه‌گذاری خارجی کمک نماید و از این مسیر زمینه‌های جذب و رونق بیشتر سرمایه‌گذاری را مهیا سازد.